Obiekt

Tytuł: Kościół Rektoralny św. Piotra Apostoła - panorama lotnicza

Opis:

Spacerując po Lublinie ulicą Królewską, w kierunku ulicy Zamojskiej, bardzo łatwo przeoczyć kościół pw. św. Piotra, a to dlatego, że na pierwszym planie w oczy rzuca się masywna sylwetka lubelskiej Archikatedry. W głębi widać także charakterystyczny, zbudowany z czerwonej cegły, gmach szkoły im. Vetterów. Jednak, gdy się odwrócimy plecami do lubelskiej Archikatedry widzimy już lubelski Ratusz i Bramę Krakowską, która prowadzi na ulice lubelskiego Starego Miasta. Z tej perspektywy rzuca się też w oczy zespół pobernardyński (po lewej stronie), który zbudowany jest w bezpośredniej bliskości kościoła pw. św. Piotra. Dziś zespół pobernardyński położony jest przy ul. Bernardyńskiej i Dolnej Panny Marii. Składa się on z dwóch głównych części: kościoła Nawiedzenia św. Pawła (datowany na XV wieku) oraz barokowego klasztoru z drugiej połowy XVI wieku. Kościół pw. św. Piotra w Lublinie zlokalizowany został na tzw. Korcach – poza murami średniowiecznego miasta - przy placu o funkcjach targowych. Wybudowany - w latach 1636-1658 - murowany kościół, pierwotnie reprezentował architekturę tzw. typu lubelskiego. W XVIII wieku kościół został przebudowany i nadano mu cechy architektury barokowej. Od 1920 roku kościół pełnił funkcję świątyni jezuitów, ale pod koniec 2015 roku jezuici odprawili tu ostatnią mszę. Od tego czasu świątynia pełni funkcję kościoła rektoralnego w ramach parafii katedralnej.Kościół pw. św. Piotra jest nazywany również „Kościołem Bernardynek”. Ta nazwa wywodzi się stąd, że to właśnie siostry Bernardynki były pierwszymi gospodyniami świątyni. Kościół murowany powstawał od 1636 roku, a co ciekawe koszty budowy pokrywano zarówno z ofiar dobrodziejów jak i posagów nowicjuszek. Budowa trwała przez 22 lata, a kościół przybrał kształt typowego lubelskiego kościoła renesansowego. Jeszcze w XVII wieku kościół został splądrowany przez Tatarów, którzy m.in. zniszczyli organy.Kościół ucierpiał także w czasie pożaru Krakowskiego Przedmieścia w 1768 roku, ale po zaledwie dwóch latach został odbudowany. Po ponad dwóch wiekach działalności - w 1864 roku - nastąpiła kasata zakonu Bernardynek, a majątek klasztoru przeszedł w ręce skarbu państwa i kościół zaczął pobadać w ruinę. W następnych latach część klasztoru przeznaczono pod mieszkania prywatne, budowę szkoły Vetterów, a nawet na poszerzenie ulicy Bernardyńskiej. Kościół odżył po 1920 roku i przez blisko sto lat był w rękach zakonu Jezuitów.

Format:

text/html ; text/xml

Identyfikator zasobu:

oai:biblioteka.teatrnn.pl:122473

Język:

pol

Powiązania:

kliknij tutaj, żeby przejść

Prawa:

Copyright © Kościół św. Piotra Apostoła

Kolekcje, do których przypisany jest obiekt:

Data ostatniej modyfikacji:

16 gru 2019

Data dodania obiektu:

11 gru 2019

Liczba wyświetleń treści obiektu:

3

Wszystkie dostępne wersje tego obiektu:

https://biblioteka.teatrnn.pl/publication/128490

Wyświetl opis w formacie RDF:

RDF

Wyświetl opis w formacie OAI-PMH:

OAI-PMH

×

Cytowanie

Styl cytowania:

Ta strona wykorzystuje pliki 'cookies'. Więcej informacji